Het heeft lang geduurd voordat ik witte wijn op waarde kon waarderen. Er was een tijd dat ik in principe alles ‘wel lekkerʼ vond. En, zoals menig wijnliefhebber zal erkennen, is die kenschetsing – ‘wel lekkerʼ het aller aller ergste wat iemand van een wijn kan vinden. Met ‘wel lekkerʼ kan je namelijk helemaal niks. 0,0. Je kan een wijnliefhebber die iets lekker voor je inschenkt niet meer ergeren dan ‘wel lekkerʼ te zeggen. Prijs het de hemel in of fik het af, zeg desnoods dat je nog liever een glas glycerine drinkt, maar zeg in vredesnaam nooit ‘wel lekkerʼ.
Inmiddels weet ik overigens beter. Witte wijn wordt steeds vaker aangeschaft door ondergetekende en ik snap steeds beter wat ik lekker vind. Ik kan ook steeds meer witte wijnen uit elkaar halen – al bleek het lastig om tijdens mijn examen SDEN3, ondanks de juiste antwoorden, de goede vakjes aan te kruizen, maar dat geheel terzijde – en recentelijk viel het me maar weer een op hoeveel verschillende kanten Chardonnay toch heeft. Het gaat van ronduit zurig, naar romig, naar hout-injected. Recentelijk dronk ik er drie. Waarvan twee ter beschikking gesteld door Bovino.
Chardonnay: De zwelgende houthakker
Allereerst een Chardonnay uit Argentinië. Wijnhuis Bianchi Estate. Voor tien euro en tien cent. Kijk, dat is een Chardonnay zoals we ‘m vaak zien in de Nieuwe Wereld. Hout, vol smaak, dik sap.
Om deze wijn een beetje te kunnen plaatsen, het volgende: Stel je voor het is maandagmiddag. Je hebt een baaldag. Je had een dag voor jezelf gepland om allerlei kleine kutklusjes te fixen. Maar alles gaat mis. De printerinkt is op. Je internet ligt eruit. Je moeder staat op je voicemail en je hebt zo geen zin om haar te spreken. Je loopt langs het bed en stoot je kleine teen aan een van de bedpoten en tot overmaat van ramp blijft bij het openmaken van de melk het plakrandje hangen aan de andere kant van het pak, zodat je hem wel open hebt gevouwen, maar dan zonder dat het pak is opengegaan. Enfin, u begrijpt het. Het is een kutdag.
Op dat soort momenten wil je zwelgen. Je wil hangen in een wijn. Je wil comfort. Je wil niet zoeken naar smaak, je wil smaak. Nu. Direct. En dan komt deze dikke boomstamvolle Chardonnay perfect van pas. Geen gedoe, meteen daar waar het moet zijn. Ramvol, lekker dik en toch charmant. Komend uit Argentinië’s meest populaire wijngebied Mendoza, komend van wijngaarden op 750 meter hoogte. Lekker veel zon gehad, dus. En dat proef je. Je vergeet niet spontaan je zorgen, maar je zwelgt er lekker in. En hoe. Je moeder bel je morgen. En fuck het internet, je schrijf brieven vandaag, met een glas wijn aan je zijde.
Voor al je kutdagen en meer: Bianchi Estate Famiglia Chardonnay uit Mendoza.
Chardonnay: De vermakelijke exoot
Bulgarije. Land van Hristo Stoichkov. Daar houden mijn emoties en gedachten bij Bulgarije op. Meer komt er niet boven. Ik vergeet vast een hoop. Maar nu voeg ik daar deze fles aan toe. Chardonnay van wijnhuis Katarzyna uit de Tharcian Valley in Bulgarijë. Een prachtfles aan de buitenkant, meestal belooft dat niet heel veel goed. En deze heeft ook nog eens een licht verwarrende naam, Contemplations. Ik ga er namelijk niet van contempleren. Niet over wereldvrede, niet over branchevervaging (misschien wel mijn favoriete onderwerp om over te contempleren) en zeker niet over hoe blockchain de maatschappij gaat redden. Contempleren dus niet, maar als de wijn zich ‘Enjoymentsʼ of iets dergelijks had genoemd, het het spot on geweest. Want zoals met deze wijn heb ik me nog nooit zo vermaakt met een wijn uit het Oostblok. Mooie goudgele kleur, lekker zuurtje en een fijne wat dikke smaak. Nauwelijks hout, of in ieder geval goed verborgen, en toch overduidelijk Chardonnay. Gooi er een kaasplank tegenaan, misschien wat Bulgaarse worst erbij en je hebt een prima namiddag met deze Katarzyna Contemplations Chardonnay. En misschien komt er zowaar nog een mooie gedachte bovendrijven.
Chardonnay: De zure Chileen
Chardonnay 3. Uit Chili. Van de Hema. Deur – huis (beter misschien: dik hout — > planken): deze geur van plastic was ik in de vorige wijnen nog niet tegengekomen. Maar daar is ie hoor. Niet prettig, over de top aan smaak en gelukkig word ik er niet van. En dat terwijl alles aan deze wijn een soort rijkdom uitstraalt. Van het met goud beslagen label tot de naam G7. Toch wel even ‘is een intergouvernementeel forum van zeven vooraanstaande industriële staten en de Europese Unieʼ voor je kiezen, aldus Wikipedia. Die allure van rijkdom proef ik er niet in terug. Het is nogal zurig en als je bij een wijn voortdurend twijfelt of het wel goed is, is het doorgaans geen prettige wijn. Voor deze 7 euro 50 die de Hollandse Eenheidsprijzen Maatschappij Nederland ervoor vraagt, kan je echt iets veel beter drinken. De aloude woordgrap ‘ChardonNeeʼ comes to mind, maar ik maak m maar niet…
Wiznesswine wijnblog
Naast Instagram blogt Wiznesswine ook steeds vaker hier, op wiznesswine.nl. Heb je tips? Ideëen? Zijn er dingen die je geproefd wil hebben? Van smerige Lidl-wijn tot een verticaaltje DRC? Ik doe er niet moeilijk over! Email of dm me gerust!
